Snowhunter

_{De beeldschone kattin bewoog zich soepel door het besneeuwde landschap heen. De sneeuw hier lag redelijk diep, dus zo nu en dan zakte ze tot over haar borst weg. Dan nam ze een paar flinke sprongen en dan werden alleen haar pootjes bedekt. Een glimlach sierde haar lippen. Ze opende haar neus en probeerde de geur van een prooidier op te vangen, zonder enig succes helaas. Ze trippelde verder naar het noorden, en probeerde het nog eens. Nu ving ze wat op, en ze ademde eens goed in, wat was het? Veldmuis. Ze likte haar lippen af en dook ineen, en ja hoor, daar zag ze het bruine ding graven, waarschijnlijk naar z'n hol. Ze sloop dichterbij en schoot op de muis af. Met een klap viel ze op haar prooi en nam hem stevig tussen haar kaken. Eerst spartelde hij tegen, maar toen verslapte deze zijn spieren, hij was dood. Met de muis in haar mond liep ze naar een stukje waar de sneeuwlaag erg schaars was, en hier begon ze het vlees van haar prooi af te rukken, een honger dat ze had!

[Open]}

Ivy stak haar neus in de lucht en haar goudgele ogen keken naar de wolken boven haar kop. De wolken waren haar onheilspellend grijs en ze verbaasde zich erover dat de smetteloos witte ijskristallen nog niet achteloos door de lucht dwarrelden. Bij de gedachte aan nóg meer sneeuw gromde de cyperse poes onwillekeurig. Ze haatte de sneeuw; ondanks haar dikke bontlaag had ze het constant koud, en dan was ze nog niet begonnen over haar klagende maag en de sneeuw die tussen haar tenen bleef plakken.
Waarom ze zich in dit ijspaleis bevond wist ze ook niet. Het was origineel het thuis van de goede katten. Ondanks haar slechte gevoel van zelfkennis, durfde ze zich niet in die categorie in te delen. Waar precies ze wel thuishoorde, dat wist de poes ook niet.

Ivy's jagersinstinct begon plotseling te tintelen bij het ruiken van een muis. Ze zakte vrijwel direct iets door haar poten. Het water liep al bijna in haar mond op het vooruitzicht van voedsel. Haar ruwe tong gleed langs haar lippen en haar maag knorde enthousiast.
Ze kroop door de sneeuw en probeerde zo min mogelijk geluid te maken. Het beeld van een bruine veldmuis kwam op haar netvlies. Net op het moment dat ze wilde toeslaan, sprong een andere kat tevoorschijn en doodde haar prooi. Háár prooi! Haar maag kreunde teleurgesteld en de cyperse poes gromde kwaad.
Schaamteloos liep ze naar de onbekende poes en kreeg meteen daar spijt van. Jaloers zag ze toe hoe het beest het vlees van het lijfje rukte en smakelijk verorberde.
'Je voelt je nu wel heel wat, hè? Prooi van een ander stelen?' snauwde Ivy naar de poes. Ze stak haar poot uit en zette dat op het karkas van de muis, waar helaas inmiddels nog amper vlees aan zat.