Snow, snow and.. snow..?

_{Met vlugge, sierlijke pasjes trippelde de kattin over de met onkruid en mos begroeide stenen van de Ruïne. Ze kwam hier vaak, tevens omdat er veel prooi te vinden was op de velden, en tevens omdat er genoeg beschutting was op de plekken waar nog een dak op zat, en hier was de sneeuw ook niet gekomen. Zo hier en daar lagen wat hogere bergen onkruid, daar was dus een stuk steen vanuit het plafond gevallen, een tijd geleden, want er was nu mos over gegroeid. De meeste mos was dood. Dat kwam door de ijzige kou die er door het land heen waaide. Haar dikke vacht was er best wel goed tegen bestendig, dus dat was niet z'n super probleem. Alleen het gezelschap, dat miste ze erg. Haar ijsblauwe ogen gingen door de ruimte heen. Op een donker plekje lagen was mossen en takjes, haar nest. Ze trippelde naar het stuk grond waar de sneeuw lag, en binnen een paar sprongen zat ze op een grote hoop puin. Met haar staart zwiepte ze de sneeuw eraf, en voldaan ging ze zitten. Ze sloeg haar pluizige staat om haar poten heen, terwijl haar ogen over de besneeuwde velden ging, niks, nada, geen enkele kat te zien. Haar ogen stonden eventjes treurig, misschien zouden er in het voorjaar wel katten hierheen komen. Misschien.

[Open]}

Hij zat boven op de enige overgebleven toren, de toren zag er niet bepaald flitsend uit, maar hij stond tenminste nog. En dat was een hele prestatie, als je de vorm van de rest van het kasteel bekeek. De kou sneed door zijn dikke vacht heen, de sneeuw dwarrelde langzaam naar beneden, enkele sneeuwvlokken werden bespeeld door de wind, omhoog en weer omlaag, een salto voorwaarts en weer achterwaarts. Geïnteresseerd bezichtigde hij dit schouwspel. Een van de sneeuwvlokjes lande zachtjes op zijn bruin rozige neus, zijn roze, ruwe tong likte het vlokje eenvoudig en snel op. Het smaakte niet heel veel anders dan water, alleen dan wat kouder, leek.
De geur was allang zijn neus binnen gedrongen, het drong echter nu pas tot de Bengaalse kater door. Hij sprong behendig van het hogere stuk muur af en landde op de grond van de toren, vluchtig vloog hij de trap af. Behendig plaatste hij zijn ene poot voor de andere, zijn tenen spreidde uit elkaar iedere keer dat hij zijn poot op de grond zette. Hij wist niet precies waar het andere dier was, maar hij was van plan het te vinden. Zijn staart gleed door de lucht achter zich aan. Van een dribbelpasje begon hij daadwerkelijk te rennen toen hij eenmaal van alle trappen af was. Hij was perfect in vorm, gespierd, maar slank, geen een of andere spierenmassa. Zijn vacht was niet pluizig of perfect, maar hij vond het soort tijger patroon dat erop stond wel bij hem passen.
Hij was nog niet zo lang in dit gebied en hij had werkelijk waar geen idee wat voor'n katten hier rond liepen en hoe ze gediend waren om aangesproken te worden, echt was hij behoorlijk primitief en nog altijd van mening dat poezen, wat het dier dat nu inmiddels voor hem stond, minder waardig waren tegen over katers. Ze waren goed voor voortplanting maar dat was alles in zijn opzicht, een mening die hem macho maakte, maar ook dominant en minachtend. Hij was een mengelmoes van alles soms qua karakter. Lief, macho, maar toch dominant en minachtend. Hij was in elk geval niet lelijk en hij had het behoorlijk hoog in zijn bol met zichzelf. Hij moest gewoon nog leren dat poezen niet zo dom waren als hij dacht en dat ze ook nog voor andere dingen goed waren dan alleen voortplanting en dat ze géén speeltjes waren. Hij was gewoon jong en speels. Hij maakte zich iets groter en imposanter en ging op een afstand van een meter van de poes vandaan zitten. `Hallo daar lady, zou ik je naam mogen weten?' gladjes waren zijn woorden uitgesproken, maar toch wel op een soort lieve manier en nog altijd met die dominante, minachtende ondertoon. De arme poes had waarschijnlijk geen idee wat ze met hem aan moest, hij wist het zelf soms niet eens.

ooc;
af (:

_{De poes zag een tijgerkleurige kater haar richting op komen, en haar blauwe ogen keken geamuseerd toe. ''Hallo daar lady, zou ik je naam mogen weten?'' Miauwde hij gladjes, en ze snorde eventjes, ze vond het wel leuk zo aangesproken te worden. ''Mijn naam..?'' Miauwde ze plagend en sprong sierlijk van de stapel stenen af, waarna ze naar de kater trippelde. Haar pluizige staart langs zijn kin gaand, liep ze een rondje om hem heen. ''Ik ben Suzan.'' Miauwde ze en stopte weer voor de kater. ''En wie mag jij dan wel niet zijn?'' Klonk haar 'charmante' toon. Ze zag katers niet echt als iets wat je kon bezitten, maar meestal trok ze een tijdje met een kater op, om hem vervolgens te dumpen, mits hij haar niet beviel natuurlijk. En in haar hele leventje was er nog geen een kater geweest die haar hart had kunnen winnen, tot haar grote genoegen.

[lekker flut]}

De kat had een soort créme, wittige kleur vacht, haar blauwe ogen tekende duidelijk af tegen de lichte kleuren van haar vacht, hij had gewoon simpel twee paar groen gelige ogen, niet de mooiste kleur, maar het paste bij zijn kleur vacht. En ach, hij was mooi genoeg om zich niet de mooiste ogen te permitteren, hij was vol van zichzelf. Iets wat lang geleden aangemaakt was, pas nadat hij zijn oude groep en zijn beste vriendin had verlaten. Ivy, tot de dag van vandaag had hij spijt van zijn keuze, maar zijn ouders waren gegaan, verbannen eigenlijk, wat kon hij er aan doen dat hij haar moest verlaten? Ze was zijn beste vriendin geweest, vroeger was hij anders, vroeger als kitten, hij was speels, vriendelijk, zorgzaam, lief, toen moest hij weg en liet hij alles achter zich, inclusief zijn ziel. Hij werd harteloos, minder speels, bot, het maakte hem niet meer uit hoe anderen zich voelde, hij kon uren lang naar zichzelf kijken in het water, iets waar hij vroeger de rust niet voor had, dat was toen hij zijn eigen schoonheid ontdekte, toen was zijn arrogantheid op gebouwd. Hij gaf zijn ouders de schuld, aan wie hij nu ook al een hekel aan had, hij had een masker om, hij loog bijna alles wat hij zei en nooit meer sinds de dag dat ze waren weggetrokken had hij zijn emoties getoond. Het waren altijd leugens geweest, hij kende geen plezier meer, geen liefde meer, geen vriendschap. Hij had zich nog bij enkele groepen aangesloten, maar hij hield het nooit lang vol, hij was een loner geworden en het liefst was hij alleen, daarom had hij hier de rust opgezocht en toch kwam hij deze poes tegen.
Ze miauwde naar hem, iets over haar naam, hij deed geïnteresseerd, maar hij was alles behalve dat, al enkele jaren lang. Hij interesseerde zich alleen nog maar in zichzelf, hij was een zak geworden, een arrogante bal. Maar nu was hij eventjes die lieve zorgzame kater die hij vroeger was, enkel nu, om zijn verslaving weer goed te doen, de verslaving van het harten breken. Hij was nog nooit verliefd geweest op een poes, waarschijnlijk had hij Ivy leuk gevonden, als ze ouder waren geweest. Maar ze waren onbevangen kittens en hij had geen idee wat hij allemaal verliet toen hij met zijn ouders wegging, hij had het beste kunnen blijven, na een week liep hij al weg.
Ze stelde zich voor als Suzan, hij proefde de naam op zijn lippen, goed gekeurd. Ze stopte voor hem, hij miauwde zachtjes. Haar charmante stem vulde de kleine kamer waarin ze zich bevonden, hij had het nest al opgemerkt dat zich in het donker bevond, maar hij besteedde geen aandacht aan het nest. `Rune tot je dienst,’ zei hij met zijn charmante, lieve stemgeluid, hij stond op en boog soepel voor haar. `Wat brengt je hier in deze dorre kou?’ vroeg hij de poes toen hij weer ging zitten.

_{De poes volgde elke beweging van de kater nauwkeurig, dit was eigenlijk haar territorium, haar kasteel. Als deze kater vervelend zou gaan doen, zou ze hem er simpelweg uit jagen.
''Rune tot je dienst,'' miauwde de kater charmant tegen haar, en ze glimlachte zoetjes. ''Wat brengt je hier in deze dorre kou?'' Vroeg hij haar en zette zich neer op de koude stenen van de kamer. ''Ik breng hier mijn winter door.'' Miauwde ze simpelweg en keek in de gelige kijkers van de kater. ''En jij dan?'' Miauwde ze en sloeg haar pluizige staart om haar poten heen, deze warm houdend. Haar blauwe oogjes stonden een tikkeltje uitdagend, maar dat was gewoon hoe ze was, speels met haar prooi.

[ook flut..]}